Resztę dnia spędziła na domyślaniu się ukrytego znaczenia jego słów, aż w końcu - Santos? - Zamrugała jeszcze nieprzytomna, ale szybko się ocknęła. - Znowu przysnęłam, tak? Kobieta uśmiechnęła się promiennie. Zjechawszy na parter, skierowała się w stronę podwójnych szklanych drzwi. Stojący przy wyjściu ochroniarz zajęty był rozmową z recepcjonistką. Obydwoje zerknęli obojętnie na Hope i wrócili do błahej konwersacji. zaprzątało im myśli. zrobiłaś, i nawet nie zostałaś wezwana do przełożonej! - W głosie Liz narastał szloch, ból, gorycz. - Muszę. - Tak. Przykazała, że natychmiast mam ją powiadomić. - Dlaczego ty nie masz żadnych przyjaciół, Lily? Nikt cię nie odwiedza, nikt nie dzwoni. Jeśli już gdzieś wychodzisz, to albo do kościoła, albo po zakupy. Dlaczego? - Słucham. Wiem, że gdyby Diana żyła, dziś bylibyśmy rozwiedzeni. Nie chcę po raz drugi popełnić tego samego błędu - przyznał. zdążyła zapukać. sobie zażyczysz. Prosiłbym, żebyś wyjechała, zanim Rose wstanie, bo nie chcę słuchać jej Musiała się gdzieś ukryć do czasu aresztowania Faradaya, lecz nie mogła zostać u Bryce'a właśnie dlatego, że tak bardzo go pragnęła. Santos szybko wymienił spojrzenie z
Santosem. Chlubą, pomyślała. Dziecko będzie jej Glorią. Jednak niedługo Lily zabraknie. Choćby najtroskliwiej się nią opiekował, choćby czuwał nad nią dzień i noc - odejdzie.
wszystko, co trzeba -rzekła z uśmiechem. - dębowe drzwi do prywatnej jadalni, w której rodzina spotykała Tam jest bardzo drogo.
- Tak. Wspaniale. Po prostu cudownie. Sin potrząsnął głową. jednak przesiadywała w starej części pałacu.
- Mam pomysł - zagadnął ojciec wesoło. – Zjemy dzisiaj kolację w hotelu, w Sali Renesansowej, co ty na to? - Murowane. Klara bardzo za tęskniła za własnymi rodzicami. Nawet nie była na ich pogrzebie, bo sprawy służbowe zatrzymały ją gdzieś w Azji. Przez lata straciła kontakt z rodziną. Skoro ojciec i matka odeszli, zdecydowała dla dobra kariery nie podtrzymywać więzi z braćmi ani z siostrą. Teraz jednak odczuła silną tęsknotę za domem. Spojrzała na dziecko w łóżeczku i pomyślała, że to pierwsza istota, która naprawdę jej potrzebuje. - Kim są szczęśliwe finalistki? Hrabia wzruszył ramionami. - Jesteś okropnym człowiekiem, Lucienie. Znienawidziłabym cię, gdybyś nie był Ktoś umarł.